Browar dysponował maszyną parową o mocy 25 KM i zatrudniał 35 robotników. Kierownikiem technicznym został młodszy syn Zenona, Oskar Anstadt. Ojciec zaś sprawował funkcję kierownika handlowego. Już w 1903 r. czynne były składy w Łodzi, Kaliszu, Sieradzu, Pabianicach, Błaszkach, Wieluniu i Warcie.

Przedsiębiorstwo Browar Parowy Zenona Anstadta, w przeciwieństwie do innych browarów regionu, a nawet kraju, stawiało na niszowe gatunki piwa. Prawdopodobnie znaczny wpływ miał na to zatrudniony piwowar, jednakże można śmiało założyć, że Zenon szukał swojego miejsca na rynku łódzkiego piwa. Takim przykładem było piwo jałowcowe. Poza tym sprzedawano klasyczne gatunki: bawarskie, pilzneńskie, monachijskie (które 1903 r. otrzymało srebrny medal na Wystawie Higieniczno-Spożywczej w Łodzi) oraz porter. Firma walczyła nie tylko o klientów cechujących się konserwatywnym gustem, ale również o tych, którzy lubili nowe produkty.

Piwo jałowcowe nie było jedynym niszowym produktem Zenona. W marcu 1903 r. w prasie ukazały się reklamy nowego, ciemnego piwa dolnej fermentacji o nazwie Bock Bier, które wywodzi się z Saksonii. Był to odważny krok, ponieważ bock znacznie różni się od pilznerów oraz piwa typu bawarskiego, które wtedy dominowały na rynku w Królestwie Polskim. Polską nazwą piwa Bock Bier jest obecnie Koźlak. Dotąd popularne w Niemczech, dla Polaków było absolutną nowością.